Szalunek z płyt mfp

Do szalowania stropów już mało kto wykorzystuje deski. Na etapie fundamentów też warto przekonać się do płyt. Szczególnie polecane są wtedy, kiedy ważna jest gładkość i wypoziomowanie - na przykład pod budynkiem szkieletowym albo w żelbetowych ścianach piwnicy.

Głównym atutem płyt mfp jest ich duża sztywność i nienasiąkliwość. Płyty nie uginają się pod wpływem parcia betonu, ich wytrzymałość na zginanie wynosi 19 MPa. Do ich ustabilizowania wystarczą rozmieszczone co 1-2 m podpórki lub stężenia, im forma wyższa, tym odległość między nimi powinna być mniejsza.  Wszelkie łączniki - gwoździe, wkręty, śruby - mocno trzymają się w zwartej strukturze. Płyty nie pęcznieją też pod wpływem wilgoci z odparowującej mieszanki. Tym, co daje im niekwestionowaną przewagę nad popularnymi płytami typu OSB jest ich antyadhezyjna powierzchnia. Dzięki niej łatwo oderwać je od zastygłego betonu bez ryzyka uszkodzenia go. Szorstkie płyty wiórowe mają znacznie większą przyczepność i bez specjalnego środka antyadhezyjnego przywierają do zastygającej mieszanki. A w czym płyty przewyższają tradycyjne deskowanie? Przede wszystkim deski są wiotkie. Wybrzuszają się pod naporem świeżej mieszanki betonowej, trzeba je gęsto wzmacniać stężeniami i podpierać palikami. W przypadku długich i wysokich ław, ścian czy słupów w ogóle zaleca się używanie desek grubszych niż standardowa calówka, czyli przynajmniej 3,2 cm. Nie ma się też co łudzić w kwestii ponownego użycia - desek zdjętych z fundamentów raczej się podczas dalszej budowy nie wykorzysta. Beton wsiąka w ich szorstką powierzchnię, są więc brudne, często pokrzywione, do podparcia stropu za krótkie, a na deskowanie dachu zbyt zniszczone. W przypadku płyt mfp po rozszalowaniu można łatwo wyczyścić je twardą szczotką z tworzywa sztucznego i wykorzystać ponownie jako formę słupków w ściance kolankowej, żelbetowych fragmentów ścian, wieńców, podciągów  i nadproży, a nawet stropu. Sama powierzchnia betonu pozostaje gładka, nie wymaga szlifowania ani fugowania, co oszczędza mnóstwo czasu.

Płyty mają wymiar 90 x 250 cm. Do cięcia powinno się używać tylko narzędzi przeznaczonych do powlekanych materiałów drewnopochodnych - na przykład ostrych brzeszczotów o drobnych zębach. Dzięki temu uzyska się gładkie krawędzie cięcia. Chcąc ponownie wykorzystać płytę lub dociętą formatkę, trzeba najpierw zabezpieczyć wszystkie miejsca przecięcia, nawiercania i ewentualne uszkodzenia mechaniczne. Używa się do tego wodoodpornego lakieru.

Płyty można wykorzystywać wielokrotnie, czyszcząc je twardą szczotką z tworzywa (fot. PFLEIDERER)

Są sztywne i odporne na wilgoć - nie wybrzuszają się i nie pęcznieją pod naporem betonu (fot. PFLEIDERER)

Na płytach można kreślić, łatwo się je przycina i wierci w nich otwory (fot. PFLEIDERER)

Data publikacji: 4 kwietnia 2017