Silikaty - mocowanie murowanej elewacji

W ścianie szczelinowej warstwa osłonowa murowana z cegieł silikatowych wymaga stabilnego podparcia i zakotwienia w konstrukcji nośnej. Jak zrobić to poprawnie?

Murowana fasada jest zewnętrzną warstwą ściany trójwarstwowej. Ze względu na dość istotny ciężar wymaga odpowiedniego przygotowania fundamentu lub innej konstrukcji wsporczej. Dodatkowo, ponieważ wysoka a wąska murowana elewacja jest wiotka, należy ustabilizować ją, kotwiąc w warstwie nośnej ściany.

Jeśli warstwa elewacyjna murowana jest od podstaw budynku, opiera się ją zazwyczaj na poszerzonym fundamencie. Rozwiązanie to musi być uwzględnione w projekcie. Długość podparcia nie powinna być mniejsza niż 2/3 szerokości - czyli w przypadku elewacji z cegieł silikatowych o szerokości 12 cm „wisieć” mogą maksymalnie 4 cm.

W przypadku, gdy muruje się tylko fragment elewacji – na przykład pas międzyokienny – i pod spodem nie ma możliwości zapewnienia oparcia na fundamencie, należy przygotować podparcie w postaci konsoli. Jest to kątownik ze stali nierdzewnej, osadzony na wieszakach, których kształt, wysięg, rozmieszczenie i sposób zamocowania do warstwy nośnej określa się zawsze indywidualnie, dostosowując do konkretnych rozwiązań konstrukcyjnych w budynku.

Schemat mocowania wieszaka konsoli (rys. NOVA)

Jeśli chodzi o kotwienie murowanej warstwy osłonowej do ściany nośnej, to rozmieszczenie kotew uzależnione jest od powierzchni elewacji, jej nasłonecznienia oraz obciążenia parciem i ssaniem wiatru. Najczęściej przyjmuje się rozkład kotew w liczbie 5 sztuk / m², w rozstawie co 50 cm w poziomie i co 40­-45 cm w pionie, z zachowaniem układu mijankowego. Wzdłuż dylatacji (nie w każdym budynku występują – dylatacje pionowie wykonuje się w warstwie elewacyjnej max. co 8 m), przy krawędziach ścian oraz wokół otworów okiennych i drzwiowych dodatkowo umieszcza się kotwy liniowo – w rozstawie co 30 cm.

Przykładowy schemat rozmieszczenia kotew (rys. NOVA)

O czym warto pamiętać, osadzając kotwy:

• zagłębienie kotwy w warstwie nośnej - min. 40 mm w podłożu litym i 65 mm w materiałach o strukturze porowatej,
• położenie kotwy w warstwie elewacyjnej – krawędź kotwy min. 20 mm od lica muru.

Kotwy powinny być wykonane ze stali nierdzewnej, a ich budowa i rodzaj dostosowane do konstrukcji przegrody – jej wymiarów (w tym szerokości szczeliny wentylacyjnej), rodzaju materiału termoizolacyjnego (wełna mineralna lub styropian), zastosowanego w warstwie nośnej materiału murowego, a także zaprawy (tradycyjna lub do spoin cienkowarstwowych). W zależności od przyjętych rozwiązań dobiera się odpowiedni model kotwy, czyli typ, średnicę, długość, zagięcie, a także - w przypadku ocieplenia z wełny - rodzaj talerzyka dociskowego.

 

 

 

Konsultacje: H+H, Nova.
Publikacja ma charakter poglądowy. Rozwiązania wdrażane na budowie zawsze należy rozpatrywać indywidualnie, konsultując je z projektantem, wykonawcą, doradcą technicznym, kierownikiem budowy lub inspektorem nadzoru inwestorskiego.  

Data publikacji: 2 listopada 2020