Pas podrynnowy w systemie bezokapowym

Obróbka blacharska montowana pod rynną zabezpiecza krawędź połaci przed przeciekaniem. Jest nieodłącznym elementem systemów rynien ukrytych w przestrzeni elewacji. Można wykonać ją samodzielnie albo kupić gotowy element - w obu przypadkach w celu zapewnienia wymaganej szczelności należy pamiętać o kilku zasadach montażu.

Szczelność jest dla orynnowania kwestią nadrzędną, ale w przypadku systemów bezokapowych, które ukryte są przed bezpośrednim widokiem i w których ewentualne usterki nie są od razu zauważalne, dbałość o detale ma znaczenie szczególnie istotne. Poza ochroną systemu przed bezpośrednim przeciekaniem, równie ważną kwestią jest zapewnienie szczelności na poziomie odprowadzenia skroplin, które z całą pewnością pojawią się na rynnie w wyniku kondensacji pary wodnej. Tutaj z pomocą przychodzi właściwie wykonana obróbka blacharska okapu, czyli nieodłączny element systemów Galeco BEZOKAPOWY - pas podrynnowy.

Pas podrynnowy bezokapowy stanowi swoistą „wyściółkę” z blachy w miejscu wnęki pod rynnę wzdłuż krawędzi dachu (fot. GALECO)

Pas podrynnowy jest jednym z elementów koniecznych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania systemu. W ofercie Galeco dostępne są gotowe, odpowiednio wyprofilowane pasy podrynnowe bezokapowe o długości 1,25 i 2 m. To zalecane przez producenta rozwiązanie, ze względu na dokładne dopasowanie systemu. Można jednak również podjąć się samodzielnego wykonania tego detalu z odpowiednio wygiętej blachy.

Przygotowując pas samodzielnie, musimy zwrócić uwagę na trzy podstawowe kwestie:

• właściwe nachylenie – kąt odgięcia poziomej części w stosunku do pionowej (czołowej) powinien wynosić minimum 94⁰, czyli spadek poziomej półki nie powinien być mniejszy niż 4⁰. Ma to na celu umożliwienie swobodnego spływu ewentualnych skroplin. Po zamontowaniu należy sprawdzić, czy blacha nie uległa deformacji i dolna półka na pewno zachowuje właściwy spadek na zewnątrz;
• umiejscowienie pasa względem linii elewacji oraz zakończenie kapinosem – odgięcie skrajnej, zewnętrznej części blachy umożliwi swobodne oderwanie się skroplin poza elewację i zapobiegnie podciekaniu. Kapinos powinien wystawać minimum 1,5-2 cm poza lico gotowej elewacji;
• odpowiedni wymiar – pasmo blachy, z której formujemy pas podrynnowy, musi mieć szerokość wystarczającą do zabudowania wnęki na orynnowanie, z uwzględnieniem występu kapinosa i pionowej powierzchni czołowej. W standardowych rozwiązaniach można posłużyć się poniższym rysunkiem:

Schemat profilu pasa podrynnowego w systemie bezokapowym (rys. GALECO)

• właściwy montaż, zgodnie ze sztuką dekarską – ponieważ jest to element obróbki linii okapu, trzeba zapewnić szczelność przy przejściu przez pas odpływem systemu BZO, a także odpowiednio zakończyć pas przy zaślepce.

Kolejne pasy podrynnowe, zarówno te wykonywane samodzielnie przez dekarza, jak i te gotowe, muszą być ze sobą szczelnie połączone. Zaleca się rąbek leżący lub klejenie na zakładkę minimum 7 cm. Ważne przy tym, aby łączenie pasa podrynnowego nie pokrywało się z łączeniem rynien ze sobą ani z miejscami osadzenia odpływu lub narożnika. Powinny one być względem siebie przesunięte o co najmniej 50 cm.

Pasy podrynnowe łączymy wzdłużnie za pomocą kleju uszczelniającego przeznaczonego do obróbek blacharskich (fot. GALECO)

Nie zapominajmy też, że w pasie podrynnowym, podobnie jak w rynnie, w miejscu usytuowania pionu spustowego musimy przygotować otwór odpływowy, a potem uszczelnić przejście (fot. GALECO).

Konsultacje: Damian Dylewski, GALECO.
Publikacja ma charakter poglądowy. Rozwiązania wdrażane na budowie zawsze należy rozpatrywać indywidualnie, konsultując je z projektantem, wykonawcą, doradcą technicznym, kierownikiem budowy lub inspektorem nadzoru inwestorskiego.  

Data publikacji: 12 lipca 2021