Obowiązującą dla stali zbrojeniowej normą jest PN-EN 1992-1-1:2008, tak zwany Eurokod 2. Nadal jednak można projektować konstrukcje w oparciu o polską normę PN-B-03264:2002, w której inna jest klasyfikacja stali i oznaczenia jej gatunków. Nadal też "stare" nazewnictwo obowiązuje w wielu hurtowniach, co z kolei może kolidować z "nowymi" nazwami stali w projekcie. Pręty można oczywiście kupować według obu zestawień, kierując się ich parametrami i zastosowaniem określonym w aprobacie. Nazwa handlowa nie ma tu większego znaczenia. Warto jednak wiedzieć, że wszystkie gatunki stali według normy europejskiej, czyli te "nowe", mają wytrzymałość oraz ciągliwość odpowiadającą klasie A-III N normy "starej". W zestawieniach nie ma stali o niskiej wytrzymałości. Jeśli więc w projekcie mamy oznaczenia polskiej normy, a w hurtowni europejskiej - to można bez obaw kupić w zasadzie dowolne pręty zbrojeniowe. W drugą stronę jest to trudniejsze, jeśli w projekcie mamy nazewnictwo "nowe", a w ofercie handlowej figurują oznaczenia "stare", lepiej sprawdzić parametry. Pamiętajmy przy tym, że dom jednorodzinny to nie wieżowiec, wiadukt ani bunkier przeciwlotniczy i do naszych celów nadaje się większość stali o odpowiedniej wytrzymałości, nie trzeba doktoryzować się na temat niuansów dotyczących konkretnych gatunków - a w wyjątkowych sytuacjach i tak to projektant ma słowo ostateczne.
Polska norma PN-B-03-264:2002
Pozwala na zbrojenie konstrukcji prętami o właściwościach mechanicznych i technologicznych zgodnych z wymaganiami szeregu norm branżowych, a także na stosowanie innych rodzajów stali, pod warunkiem uzyskania przez nią aprobaty technicznej AT. Stal jest tu podzielona na pięć klas - od A-0 do A-III N - wyznaczonych przez charakterystyczne odkształcenie przy maksymalnej sile (εuk > 5% w klasach od A-0 do A-III i εuk > 2,5% w klasie A-III N) oraz granicę plastyczności fyk i charakterystyczną wytrzymałość na rozciąganie ftk (stosunek ftk / fyk decyduje o stopniu ciągliwości stali, powinien być większy niż 1,08 w klasach od A-0 do A-III i większy niż 1,05 w klasie A-III N). Klasa A-0 i A-I obejmuje pręty gładkie, używane raczej na strzemiona i zbrojenie pomocnicze. W klasach wyższych pręty są żebrowane, przy czym układ żebrowania jest charakterystyczny dla danej klasy stali i gwarantuje określoną przyczepność betonu. Do każdej klasy przyporządkowane są gatunki stali, których nazwy składają się z symboli literowych i liczbowych, określających ich podstawowe właściwości. Przykładowo dla prętów gładkich ze stali niskostopowej zwykłej St3S-b: St - symbol stali, 3 - liczba oznaczająca gatunek stali w zależności od składu chemicznego i właściwości, S – spajalna, b – przydatność do zbrojenia betonu. Pręty żebrowane ze stali niskostopowej konstrukcyjnej (18G2-b, 20G2Y-b, 25G2S, 35G2Y, 34GS, 20G2VY-b): dwucyfrowa liczba podaje średnią zawartość węgla w setnych procenta, litery oznaczają obecność innych pierwiastków (G-mangan, S-krzem, V-wanad, G2 - podwyższona zawartość manganu), Y – stal uspokojona, b – przydatność do zbrojenia betonu. Pręty RB400W: 400 - charakterystyczna granica plastyczności w MPa, W - spajalna.
Norma europejska PN-EN 1992-1-1:2008
Nie przewiduje klas wytrzymałości. Oczywiste jest zatem, że nie mają tu miejsca związane z nimi oznaczenia gatunków. Norma zamiast tego nakazuje posługiwanie się w dokumentacji określeniem specyficznych właściwości stali, na przykład stal BSt500S(A), B500SP: B lub BSt - stal przeznaczona do stosowania w budownictwie, 500 - granica plastyczności w MPa, S - spajalna (wielu producentów nie umieszcza tego oznaczenia, bo według normy tylko spajalna stal może być używana do zbrojenia, więc jest to cechą z góry przypisaną), A - klasa stali, P - o podwyższonej ciągliwości. Podstawową różnicą w klasyfikacji w porównaniu z polską normą jest podział na trzy klasy - najniższa A, B i najwyższa C. Stopniowanie nie jest uwarunkowane rosnącą wytrzymałością na rozciąganie. Stal klasyfikuje się w zależności od charakterystycznej (lub umownej) granicy plastyczności fyk (od 400 do 600 MPa), ciągliwości - czyli stosunku ftk / fyk (klasa A - ftk / fyk ≥ 1,05; klasa B - ftk / fyk ≥ 1,08; klasa C - 1,05 < ftk / fyk < 1,35) oraz charakterystycznego odkształcenia przy maksymalnej sile εuk (klasa A - 2,5 < εuk < 5,0; klasa B 5,0 < εuk < 7,5; klasa C - εuk ≥ 7,5). Norma określa też wymagania w zakresie naprężeń zmęczeniowych, spajalności oraz przyczepności betonu - wzór żebrowania nie ma znaczenia, jak ma to miejsce w polskiej normie, ale wskaźnik użebrowania powinien wynosić co najmniej 0,035 dla prętów o średnicy 5-6 mm, 0,040 dla prętów o średnicy 6,5-12 mm i 0,056 dla średnic większych. I tak norma PN-EN 1992-1-1:2008 za stal zbrojeniową uznaje wyłącznie stal żebrowaną spajalną, o charakterystycznej granicy plastyczności fyk nie mniejszej niż 400 MPa i pozostałych parametrach zgodnych z wymaganiami. Tym samym eliminuje wszystkie pręty gładkie (poza gotowymi siatkami zgrzewanymi), żebrowane o wytrzymałości fyk mniejszej niż 400 MPa oraz żebrowane o odpowiedniej wytrzymałosci, ale niespajalne. Pozostają tylko pręty żebrowane o wysokiej wytrzymałości.
Data publikacji: 26 kwietnia 2017
Termoizolacyjny szalunek układa się jak puzzle, zamek do zamka, tworząc szczelną wannę dla żelbetowej płyty fundamentowej.
Kto powiedział, że fundamenty trzeba wykonywać w deskowaniu? Płyty są znacznie wygodniejsze w użyciu, a płyty mfp to jakość z górnej półki.
Garść informacji technicznych związanych z wymaganiami technicznymi, materiałami, technologiami i ogólną fizyką budowli, a nie z konkretnym etapem budowy. To wiedza, która nie jest może niezbędnikiem inwestora, ale na pewno mu się przyda, a poza tym jest zwyczajnie, po ludzku, ciekawa. Do poczytania.