Zbroimy spoiny

​W strefie nad i pod otworem koncentracja naprężeń jest inna niż tam, gdzie mur ma pełną wysokość - i ściana pęka. Aby do tego nie dopuścić, spoiny poziome przy otworach należy zazbroić.

Podstawowym zadaniem zbrojenia umieszczanego w spoinach poziomych muru jest przejmowanie naprężeń rozciągających występujących w okolicy naroży okiennych i drzwiowych. Dawniej, kiedy mury były bardzo grube, a cegły układano w nich na przemian warstwami główkowymi i wozówkowymi, naprężenia nie koncentrowały się tak punktowo i samoistnie rozkładały się w strukturze ściany. Częstym zabiegiem rozładowującym różnice w deformacji było też zwiększanie przekroju muru przy otworze, na przykład przez ozdobne gzymsy czy parapety. Obecnie ściany są bardziej wiotkie, zbudowane z większych elementów, często murowane tylko na spoiny poziome i to cienkowarstwowe - nie może to pozostać bez wpływu na ich pracę. Naprężenia koncentrujące się przy otworach nie mają możliwości rozkładu i prowadzą do powstania spękań. Najczęściej są to pionowe lub ukośne rysy prowadzące od dolnych naroży otworów do cokołu oraz poziome lub ukośne rysy przy nadprożach.

Zbrojenie systemowe Murfor

Ma postać cienkiej kratowniczki z ocynkowanych prętów stalowych, którą po prostu zatapia się w warstwie zaprawy. Do zbrojenia ścian murowanych na tradycyjną spoinę grubości 1,2-2,5 cm jest przeznaczony Murfor RND/Z, zaś do murów o spoinach cienkowarstwowych grubości 1-3 mm - Murfor EFS/Z. Kratowniczki mają długość 305 cm i są produkowane w standardowych szerokościach - od 3 do 25 cm (RND/Z) i od 4 do 19 cm (EFS/Z). Umiejscowienie zbrojenia zależy od materiału, z jakiego zbudowana jest ściana. Producenci bloczków z betonu komórkowego nakazują dozbrojenie ostatniej spoiny poziomej pod otworem. Producenci bloczków silikatowych zalecają natomiast, aby kratowniczki umieszczać przynajmniej w dwóch spoinach - tych położonych najbliżej otworu. W ścianach wypełniających, czyli wtedy, kiedy ruszt budynku stanowi na przykład żelbetowa rama, dodatkowo powinno się zbroić spoiny nad nadprożem. Wszyscy producenci są natomiast zgodni co do głębokości zakotwienia - zbrojenie musi sięgać przynajmniej 50 cm poza linię ościeży (po obu stronach otworu). W przypadku silikatów, kiedy zbroi się kolejne dwie warstwy spoin, ta leżąca dalej od otworu powinna analogicznie być z każdej strony dłuższa o 100 cm. Taka głębokość zakotwienia wynika z ukośnego rozkładu naprężeń przy narożach otworu - potencjalne spękania biegną pod kątem 45⁰​.  

• Jeśli otwór jest szerszy niż 2 m, do zazbrojenia strefy podokiennej nie wystarczy jeden element i konieczne jest łączenie zbrojenia na długości. Zakład musi wynosić przynajmniej 20 cm, a najlepiej 25 cm.

​Zbrojenie tradycyjne z prętów

Nadają się na nie pręty żebrowane średnicy 6 lub 8 mm. Muszą być dwa, rozłożone symetrycznie wzdłuż osi ściany. Aby dobrze zatopiły się w spoinie, najpierw należy wykuć pod nie w bloczkach rowki głębokości około 3 cm. Najlepiej zrobić to rylcem przeciąganym wzdłuż drewnianej łaty. Bruzdy wypełnia się zaprawą cementową i w niej umieszcza pręty, a następnie przykrywa je warstwą zaprawy używanej do murowania. Zasady kotwienia prętów po obu stronach otwor są takie same, jak w przypadku zbrojenia systemowego - muszą wystawać przynajmniej 50 cm poza linie ościeży.

Zatapiana w zaprawie kratowniczka systemowa Murfor może być stosowana nawet w cienkich spoinach (fot. SOLBET)

Tradycyjne zbrojenie z dwóch żebrowanych prętów wymaga wyżłobienia rowków i wypełnienia ich zaprawą cementową (fot. TERMALICA)

Zbrojenie strefy podokiennej zabezpieczające przed powstawaniem pionowych i skośnych rys

Data publikacji: 25 stycznia 2018